 ‘Hoop dat de Seyfo eindelijk wereldwijd erkend wordt’
Tijdens de jaren rond de Eerste Wereldoorlog is meer dan de helft van het Suryoye-Assyrische volk systematisch uitgemoord. De meerderheid van hen die overbleven waren, werden afgeslacht, gedeporteerd en gedwongen om hun geboorteland te verlaten. Die volkerenmoord van meer dan een half miljoen Assyriërs door de handen van het Ottomaanse Rijk in 1915 is een feit, maar grotendeels door de wereld vergeten.
Enschede - Brussel.Op maandag 26 maart vertrok een bus met 35 inzittenden richting de hoofdstad van België om in het Europese Parlement een conferentie bij te wonen die geheel in het teken stond van de Assyrische genocide 1914 (Seyfo) ook wel ‘Het zwaard’ genoemd. Voor het eerst werd zo’n conferentie over de massamoorden die onder andere op de Assyriers heeft plaatsgevonden, onder de naam: ‘Genocide, Denial, and the Right of Recognition’, in het Europese Parlement in Brussel gehouden. De volgende sprekers hebben het woord gevoerd tijdens deze toch bijzondere dag in de geschiedenis van het Assyrische volk: Eva-Britt Svensson uit Zweden (lid Europees Parlement), Markus Ferber uit Duitsland (lid Europees Parlement), Prof. David Gaunt, Södertörns University College uit Zweden, Willy Fautré, Human Rights Without Frontiers uit Belgie en Sabri Atman uit Nederland. De conferentie werd voorgezeten door Nicme Seven uit Duitsland die voor het Seyfo Center sprak. Dankzij de inzet van mevrouw Seven en de heer Atman is de conferentie een succes geworden. Beiden hebben zich ontzettend ingespannen om deze conferentie tot stand te brengen. De toespraken van de gastsprekers worden integraal op deze en andere websites gezet, daarom zullen we ze niet in dit verhaal verwerken. Voor meer informatie verwijs ik u naar het verhaal van Mari Ailo ergens op deze site. Ik heb aan een aantal mensen gevraagd in de bus, wat hun gevoelens zijn als ze het woord Seyfo horen? Deze personen zijn Shamiram Demirdag, Mariam Ilyo, Sara Demir, B. Chamoun en Mari Ailo.
‘Ontkennen’
‘Wanneer het begrip Seyfo aan bod komt, denk ik gelijk aan de vele onschuldige doden van ons volk tijdens de Eerste Wereldoorlog. Deze martelaren waren helden! Om deze helden een ware eer te bewijzen is het noodzakelijk dat dit historische gegeven wordt erkend. Dat de VS en de EU al een stap in de goede richting zetten is klaarblijkelijk niet genoeg; het land dat de Seyfo blijft ontkennen is niemand minder dan de hoofdverdachte zelf! Aan de andere kant komt bij mij de gedachte op van de sterke wil van de destijds overgebleven Assyriers om voet bij stuk te houden om de eigen taal, cultuur, identiteit en gewoontes, het kostbaarste van ieder volk, te behouden’.
‘Turkije, de hoofdverdachte en tevens de ontkenner van de Seyfo, wil tot de EU toetreden. Gezien de Kopenhagen criteria – het garanderen van democratie, de wet, rechten van de mens en respect voor en de bescherming van de minderheden - kan Turkije volstrekt niet tot de Eu toetreden. Ontkenning van de Seyfo lijkt op het eerste gezicht een kleine rol te spelen. Echter, wanneer de Kopenhagen criteria nader worden bekeken, dan blijkt dat Turkije niet alleen de geschiedenis wijzigt, maar tevens totaal geen respect wil tonen voor haar minderheden. Een land zonder minderhedenbeleid is volgens de criteria van Kopenhagen überhaupt geen democratie!’
Trots gevoel
‘Het feit dat wij vandaag naar Brussel gaan om de slachtoffers van de Seyfo te vertegenwoordigen en voor hen op te komen, geeft mij niet alleen een trots gevoel, maar geeft tevens ook aan dat de wond nog lang niet geheeld is. De conferentie die vandaag in het Europese Parlement gehouden wordt is een stap in de goede richting, maar we hebben nog een lange weg te gaan. Het gaat niet alleen om de Seyfo. Van belang is dat wij deze negatieve gebeurtenissen van toen nu gebruiken om ons volk positief op de wereldkaart te zetten. Zodat het Assyrische-Suryoye volk gehoord en niet meer genegeerd wordt. En natuurlijk zodat de slachtoffers van toen niet voor niets gestorven zijn. Ieder van ons is verplicht om de massamoorden die van 1914 tot 1918 zijn gepleegd niet te vergeten en altijd aan hen te zullen blijven denken! Want een ieder van ons is een of meerdere familieleden kwijtgeraakt tijdens de Eerste Wereldoorlog onder het bewind van het Ottomaanse Rijk.’
Hoop
‘De Assyrische genocide is een feit dat helaas tot nu toe door geen enkel land nog erkend is. Jammer, maar dat zijn de feiten. Helaas! Bij het horen van de Seyfo weerklinkt een klank van onmacht in mij. De laatste jaren is er erg veel interesse getoond voor dit vraagstuk en er wordt hierover gediscussieerd op hoog niveau. Zelfs in het Europese Parlement. Een maand geleden was dat in het Zweedse Parlement, vandaag in Brussel en morgen misschien in een ander Europees land. Dit geeft ons een hoop. De hoop dat de Seyfo eindelijk wereldwijd erkend gaat worden. Zo niet, dan gaan we door met onze missie totdat wij ons doel bereikt hebben; namelijk erkenning van de gruwelheden op ons volk van 1914 -1918’.
Isa Sumer
was van 1998 tot 2006 PvdA-raadslid in Enschede. Hij schreef het boek Gods kinderen worden vergeten. Berichten uit Mesopotamie, Suryoye-Assyriers in de diaspora.
|
