Al ruim een eeuw is de discussie gaande hoe we eenheid als volk kunnen vormen en bewaren. Al die jaren is er ontzettend veel energie, tijd, wilskracht en strijd gevoerd om onze natie, die onlosmakelijk één is, te overtuigen dat we dit ook zijn. Een vraag, die velen zullen stellen is, waarom is dit niet gelukt, waarom is men (deels) gefaald? Hebben onze leermeesters en pleiters voor eenheid en nationaal bewustzijn (politieke en kerkelijke) hun plicht niet gedaan, of hadden zijniet het juiste moment gekozen of zijn er andere oorzaken? Wil men deze vragen beantwoorden dan moeten we terug gaan in de geschiedenis, en van daaruit kunnen wij leren en op zoek gaan naar de sleutel tot eenheid.

De zoektocht naar de sleutel brengt mij terug naar het moment suprème waarop de splitsing van onze kerk met als gevolg de splitsing van onze natie, een feit werd. Dit moment anno 431 is er een waarvan de effecten ervan vandaag nog ons beïnvloeden.

Het was niet de theologische leer achteraf die de verdeeldheid heeft veroorzaakt maar juist het politieke spel die er was tussen het Byzantijnse rijk en het Perzische rijk. Destijds werden Nestorius en zijn volgelingen verbannen en verdreven uit Edessa, die in der tijd een belangrijke christelijke stad was. Nestorius week uit naar Nisibis, op Perzisch grondgebied. De Perzische koning ontving hen met open armen, want hij stond op het punt om oorlog te voeren tegen Byzantium, en omdat het geloof van Nestorius veel succes had bij het volk, gebruikte hij het als een uitvlucht. Dit was het begin van een volk dat verder van elkaar vervreemde en zich als instrument liet gebruiken. De twee machten verstevigden hun grenzen tot de beide rijken vielen, echter ze hadden natuurlijk op deze wijze een volk van elkaar doen scheiden.

Met de komst van de islam, in de 7e eeuw, kwam Mesoptamië geheel in handen van Arabische moslims. Enorme aantallen christenen bekeerden zich tot de Islam, door angst, speciale belastingen en zelfs ook door het afstaan van zonen en dochters om er slavenhandel mee te drijven . De alarmerende bekering tot de Islam was een politiek van de Kaliefen om snel hun macht in deze regio te doen verankeren, met als instrument hun islamitische geloof. Opmerkelijk is hierbij dat Zuid-Mesopotamië veel sneller islamiseerde dan het noorden. De komst van de kruisvaarders deed einde 11e eeuw, het islamiseringproces in de regio enigszins temperen en bracht rust voor de Christenen. Dit duurde echter niet zo lang, en wederom kregen de Christenen het ontzettend te verduren: want de Mongoolse invasie was reeds begonnen. Dit was een zeer wrede en moeilijke periode met meedogenloze moorden en plunderingen en verwoestingen. Ondanks enorme zware verliezen en noodgedwongen bekeringen tot de islam en de steeds kleiner wordende christelijke beschaving in Mesopotamië bleven de Assyrische christenen (ܣܘܪܝܝܐ ܡܫܥܚܝܐ), mede door hun sterke geloofsdrang en geloofsverspreiding en mede door hun intellectuele begaafdheid zich handhaven met name in Noord Mesopotamië. Ondanks de diversiteit in de geloofsovertuiging, die in 431 na Christus tussen de Oost Assyriërs (ܣܘܪܝܝܐ ܡܕܢܚܝܐ), en de West Assyriërs (ܣܘܪܝܝܐ ܡܥܪܒܝܐ) ontstond, waren er nog volop contacten, immers een geloofsovertuiging kan een volk niet helemaal uit elkaar trekken. Echter, wederom wil ik benadrukken dat de Assyrische christenen (ܣܘܪܝܝܐ ܡܫܥܚܝܐ) door externe oorzaken nooit tot rust zijn gekomen.

Wordt vervolgd.