Op 9 september ’s avonds zond Nederland 2 een programma over de genocide op de Assyriërs (Suryoye) uit, die in Turkije tijdens de eerste wereldoorlog plaats vond. De programmamaker heeft interviews gehouden met de actieve onderzoeker in het gebied van de genocide, de heer Sabri Atman en nog andere personen.Iedereen gaf zijn menig over deze verschrikkelijke gebeurtenis waar ongeveer een half miljoen Assyriërs (Suryoye) slachtoffers waren naast anderhalf miljoen Armeniërs. Zij spraken over de grote onrechtvaardigheid tegen de christenen die onderdanen van het Ottomaanse Rijk waren.

Degenen die geïnterviewd werden vonden het nog verschrikkelijker dat de opeenvolgende Turkische overheden, sindsdien tot de dag van vandaag, de genocide nog ontkennen. Paar dagen vóór dat uitgezonden programma plaatsvond, hebben beide twee grootste partijen, namelijk CDA en PvdA, drie kandidaten van hun kandidatenlijsten van de tweede kamer geschrapt, omdat deze kandidaten de genocide ontkennen. Paar dagen na deze belangrijke ontwikkeling in de Nederlandse Politiek, nam de Franse Nationale Staten een beslissing waardoor de ontkenning van de Armeense Genocide strafbaar wordt.

Ook werd in het laatste rapport van de commissie van buitenlandse zaken in het Europese parlement die de parlimentair Kamil Eurlings verkondigde de massamoord op de christenen (Armeniërs, Grieken en Assyriërs) bij het punt (50) genoemd. Het rapport vroeg de Turkse regering een debat te houden met de volken die slachtoffer waren. Ondanks het resultaat van de stemming in het Europese parlement negatief was qua de erkenning van de genocide, maar dat maakt geen grote verschil. De genocide blijft een van de belangrijke punten in de Europese politiek tegen Turkije en haar hartige streven om lid te worden van de Europese Unie. Daarna bracht de bekendmaking van de Nobelprijs Commissie een harde klap toe aan de Turkse politiek.

De commissie gaf de Nobelprijs aan de Turkse schrijver Orhan Pamuke die jarenlang bekend was als tegenstander van het Turkse nationalisme en de Turkse politiek. Pamuk is de belangrijkste en beroemdste Turkse persoon die de genocide erkent. Daardoor moest hij voor de rechter verschijnen als verrader van de Turkse natie. Hij blijft bij zijn standpunten. Nog meer vroeg hij de Turkse regering met de waarheid te confronteren en haar historische verantwoordelijkheid aan zich te nemen door met haar verleden te verzoenen en de genocide, met alle consequenties daardoor, te erkennen.

De vraag is, of het geven van de Nobelprijs voor de literatuur aan de Turkse schrijver Orhan Pamuk kan beschouwd worden als beloning voor zijn standen tegen de politiek van de Turkse regeringen. (Hier herinneren wij ons aan de afgescheidene Russische schrijver Solgenitsen ten tijde van het communistische regime in de voormalige Sovjet Unie) Of het een gewoon onbewuste toeval in de tijd. Ik durf niet te zeggen dat de politieke omstandigheden geen invloed hebben over de beslissingen van de commissie van de beroemdste wereldprijs. Maar wie heeft recht op zo een prijs meer dan Orhan Pamuk zelf? Deze schrijver van zoveel belangrijke literatuur publicatie en zo hoge mensheid principes. Hij wordt vervolgd door de Turkse geheime politie en door de rechtbank. Zijn leven liep in gevaar wegens zijn opvattingen. Maar toch blijft hij, ondanks alle moeilijkheden en malaise, bij zijn principes en leeft voor hen en realiseert hen in zijn boeken. Ongetwijfeld willen sommige Europeanen, veronachtzaming de aanleidingen of de redenen, Turkije nooit lid van de Europese familie zien. Zij streven hun doel te bereiken of tenminste het lidschap van Turkije te vertragen. Ze proberen te benutten van elke gebeurtenis of gedrag die niet in overeen komt met de voorwaarden van de E.U. Maar de waarheid die meer onder het licht komt is dat Turkije met de huidige politiek en omstandigheden en wat wij van haar regering in de aanzienlijke toekomst kunnen verwachten, bekwaam alleen buiten het hek van de E.U. te blijven wachten.

Het is meer dan opvallend dat de erkenning van de genocide bestrafbaar bij een kant is, terwijl de ontkenning bij de andere kant bestrafbaar is? De kwestie van de genocide op de Armeniërs en de Assyriërs (Suryoye) is, ondanks haar belangrijke symbolische en morele bedoeling, slechts een kwestie onder veel andere essentiële kwesties in de ogen van de Europese politici. Turkije is nog niet bereid om een brave en definitieve beslissing durven te nemen. De merkvaardige Europese interesse van vandaag in de genocide op de christenen van negentig jaar geleden in Turkije plaatsvond is niet de pas geboren belangstelling van het recente moment.

Het is de uitkomst van een lang streven en ijverig gedurende tientallen jaren, vooral van de Armeniërs. In de laatste twee decennia’s sluiten de Assyriërs (Suryoye) zich aan bij het streven naar een erkenning door de Europeanen van het bloedbad die tijdens en voor de 1e Wereldoorlog op de christenen werd gepleegd door de Turken en hun bondgenoten van de andere moslimgroeperingen. Een dergelijke soort bloedbad wordt later beschreven in de protocollen van de Verenigde Natie als massamoord en genocide die nooit worden vervallen wegens de verjaring. De beoogde overheden krijgen de verantwoordelijkheid van de daden van hun voorgangers. Voor alle duidelijkheid is het zeer merkwaardig dat het percentage van de christenen in Turkije vandaag minder dan 1 % bedraagt. Terwijl het meer dan 30 % voor de 1e Wereldoorlog was.

Is het mogelijk, vandaag voor een Europeaan, deze feitelijk te verloochenen op het zelfde moment dat hij van plan is een dergelijk land in zijn schoot laten zitten? Dat is een van de kwesties die een resolute rol zullen spelen in het leven en de politiek van Turkije maar ook in de Europese politiek tegen Turkije in de afzienlijke tijd. Het is de tijd van morele, menselijke principes, mondialisering van alle zaken, democratie en vrijheid. Deze zijn de opvallende kenmerken van de westerse wereld, vooral West Europa. Daarom vraag ik mij af of de genocide op de christenen de tweede holocaust genoemd zal worden.

Saied Lahdo:
- Een dichter en schrijver van Assyrische-Suryoye afkomst.
- Specialist in geschiedenis en Arabische taal en cultuur.
- Heeft een bundel gepubliceerd en een boek geschreven over de Koerdische verantwoordelijkheid aan de Assyrische-Suryoye genocide in Turkije 1915.
- Heeft artikelen gepubliceerd in aantal Arabische kranten zoals: Al-hayat en Alquds Al –Arabie, die in Londen verschijnen en in de Libanese krant An-Nahar.
- Tubantia heeft eerder een artikel van hem gepubliceerd onder de titel: De vergeten genocide.
- Hij is momenteel bezig met het schrijven van de laatste paragraaf van zijn nieuw boek die over de zelfmoordaanslagen gaat.