Als trouwe kerkganger door de jaren heen, alhoewel de laatste jaren wat minder, vraag ik mijzelf af: moet ik nog de komende jaren de achteruitgang van de Syrisch-orthodoxe kerk in Nederland dulden en klakkeloos blijven toekijken zodat er vanzelf iets gebeurt?

Eind jaren 80, hebben wij met een aantal jongeren de Syrisch-orthodoxe jongeren kerkraad van de St. Jakob kerk opgericht; ik weet nog heel goed, dat wij bij onze eerste bijeenkomst flink aangevallen werden door bestuursleden van de kerk omdat we onze mond open deden en spraken over verbeteringen, zelfs niet over vernieuwingen maar slechts enkel en alleen over verbeterringen. We wilden het in onze ogen zinloze conflict met het bestuur niet aangaan en dit betekende dan ook het einde van de jongeren kerkraad.

Nú 25 jaar na dato, is de kerk en in het bijzonder de St. Jakob kerk in Enschede (waar ik lid van ben), gekomen in een donker daglicht, ik tref er bijna geen jongeren meer aan, weinig diakens en soms kun je op een zondag de mensen, de meeste zijn ouderen, op je vingers tellen. Er is geen interne organisatie en er is ook geen cohesie te bespeuren, geen eerbied en respect of het besef dat men aanwezig is in het huis van God. Persoonlijk mis ik ook de geestelijke spiritualiteit, de mooi gezongen liturgie, en vooral de beleving dat men samen in het huis van God bij elkaar komt om tot gebed te komen.

Niemand die zich daarom bekommert, zelfs niet onze eigen priester(s), laat staan het kerkbestuur(en), daar is toch niets van te verwachten, maar dat is voor velen geen verrassing meer. Deze situatie is in het algemeen kenmerkend voor de Syrisch-orthodoxe kerk in Nederland in zijn totaliteit.

Er zijn natuurlijk redenen aan te wijzen waarom de Syrisch-orthodoxe kerk in een dergelijke situatie is beland. Ik heb dit reeds eerder benadrukt en wil het hierbij nogmaals benadrukken. Als ik namelijk een analyse maak van de situatie van onze kerken op dit moment, dan kom ik tot de conclusie dat in het algemeen deze door personen worden bestuurd die zich niet kunnen meten aan de Nederlandse maatstaven van integere kerkelijke bestuurders. De beheersing van de Nederlandse taal is zeer matig, en daarnaast is nota bene de kennis van de eigen taal, godsdienst en geschiedenis beneden maat. We hebben natuurlijk als gemeenschap mensen die deze bekwaamheden wél hebben, echter deze worden niet opgezocht, men houdt ze juist tegen.

De Syrisch-orthodoxe kerk is velen van ons lief. Het is de plaats waar wij, gelovigen samen komen om God en elkaar te ontmoeten. Het is de plaats waar we leren, vieren, dienen en delen, waar we het geloof bewaren en trachten deze door te geven aan wie na ons komen en met ons willen gaan, laten we dit mooie geschenk zo maar vergaan? In januari 2008 heeft onze nieuwe bisschop een lezing voor onze jongeren gehouden, met de titel “moderniteit versus traditie” daar is door een van de aanwezigen een zeer goede opmerking gemaakt die ik hier wil benadrukken: waarom kunnen we als jongeren het succes dat we allen op individueel niveau hebben bereikt niet delen met elkaar, en dit succes ook aan onze kerk overdragen?

Wordt vervolgd!