Toen ik hoorde dat de nieuwe bisschop voor Nederland bekend werd, sprong ik een gat in de lucht. Ik was opgelucht en blij dat monnik Augin onze toekomstige bisschop wordt.

Het was echt een zenuwslopend proces, maar uiteindelijk hebben de inzet en gebeden én de vele briefwisselingen, met de Patriarch, tot rechtvaardig succes geleid. Na de dood van bisschop Julius, was monnik Augin de meest aangewezen persoon om onze toekomstige bisschop te worden. Bij de laatste Synode van oktober, wist men niet wat men hoorde, er zou ook een andere kandidaat in de race zijn. De delegatie uit Nederland was verbijsterd en mede dankzij uistekende diplomatie van onze priester Gabriël, van de Maria kerk in Hengelo, kon dit besluit nog uitgesteld worden.

Achteraf bleek dat er een verkiezing moest komen, en dat zou dan tot een uiteindelijke keuze moeten leiden. De politiek achter deze gedachte is namelijk dat een verkiezing zou leiden tot problemen zodoende zou niemand van deze kandidaten het worden, maar een ander die bij een aantal partijen in Nederland en bij enkele bisschoppen reeds in de planning stond. Iemand met een pro-Arabische visie. De bisschoppen die dit wens(t)en, zijn bekende namen binnen de Synode en hebben snode plannen voor ogen.

Het moge duidelijk zijn dat er ook partijen in Nederland zijn die, om welke reden dan ook, niet willen dat Augin onze aanstaande bisschop wordt. Misschien, willen ze zich niet aanpassen aan de westerse cultuur en gedachte, of men ziet de westerse gedachte als een bedreiging. Waarschijnlijk wil men zich zo meer vastklemmen aan de eigen interpretatie van orthodoxie. Wie weet zijn er persoonlijke belangen in het spel en zijn er toezeggingen gedaan door de andere kandidaat, voor sommigen een vraag, voor anderen een weet? Ik zelf hecht ook veel aan waarden en tradities, echter sommige dingen zijn aan verandering toe. Op dit punt zou wat mij betreft een discussie op gang kunnen komen tussen de oude en de nieuwe generatie binnen onze gemeenschap.

De reden dat mijn persoonlijke voorkeur, naar monnik Augin als toekomstige bisschop voor Nederland uitgaat, is het feit dat de Syrisch-orthodoxe gemeenschap op dit moment kerkelijk gezien zeer veel gebreken vertoont. Deze gebreken zijn zowel organisatorisch als godsdienstig van aard. Monnik Augin nadat wij een periode van stilstand hebben gekend, de spil kunnen zijn om dit te veranderen. Als ik namelijk een analyse maak van de situatie van onze kerken op dit moment, dan kom ik tot de conclusie dat in het algemeen deze door personen worden bestuurd die zich niet kunnen meten aan de Nederlandse maatstaven van kerkelijke bestuurders. De beheersing van de Nederlandse taal is zeer matig, en daarnaast is nota bene de kennis van de eigen taal, godsdienst en geschiedenis beneden maat. We hebben natuurlijk als gemeenschap mensen die deze bekwaamheden wél hebben, echter deze worden niet opgezocht, men houdt ze juist tegen. Onbegrijpelijk maar waar, anno 2006.

Een andere belangrijke reden is onze jeugd en onze jeugd is onze toekomst. Zelf vind ik dat we alles op alles moeten zetten om de jeugd kerkelijk gezien, een goede toekomst te geven. Als wij onze jeugd verliezen, dan is er géén weg terug. Monnik Augin is een leerling van de St. Gabriël klooster, uiteraard bekend, als hét klooster waar we veel aan te danken hebben en welke vele vruchten heeft afgeworpen. Hij is een monnik, die gestudeerd heeft, die onze jeugd kan begrijpen, westers is beïnvloed en die straks toegankelijk is voor onze jeugd. Heel simpel, men kan hem een e-mail sturen. Hij is iemand die onze gemeenschap en kerk op een representatieve manier kan vertegenwoordigen in de Nederlandse samenleving.

Organisatorisch zou hij voorwaarden kunnen stellen aan zowel het bestuur van het klooster als aan het bestuur van onze kerken. Ik kan mij goed voorstellen dat hij en de oudere generatie elkaar helemaal niet begrijpen en dat monnik Augin bekwame mensen wil in diverse kerkelijke gelederen. Dit zou het begin kunnen zijn van een hervormingsproces waar ik mij al jaren voor inzet, een stap richting integere kerkbesturen, een stap richting éénheid van onze gemeenschap. Kortom een uitdaging van mogelijkheden voor de toekomst. Wordt dit voor mij en voor ons een teleurstelling, of de hoop op een mooie toekomst van een gemeenschap in de diaspora? Ik hoop echt het laatste.