In mijn boek (De afdwalen en de routes van de wijsheid) heb ik een rustig en objectief debat gehouden met een groep Koerdische denkers en politici over de Assyrische (Suryoye) genocide en de verantwoordelijkheid van de Koerden daarin. In de inleiding van dat boek heb ik een gezegde van een denker gehanteerd. Het gezegde luidt als volgt: “Wie zich niet aan zijn verleden wil herinneren, zal dat met alle malaise herhalen.”

Nadat wij het bericht van de moordaanslag op de Armeense journalist Hrant Denk in Istanbul hebben gehoord, herleefde dit oude gezegde zelf in ons denkbeelden en bevestigt dat dit gezegde voor alle tijden geschikt is. Vooral van de Turkse kant, de autoriteiten in de eerste plaats, dan de extreme naties en religieuze groeperingen in de 2e plaats. Ze zijn allemaal verantwoordelijk voor de planning, uitvoering en de permanente ontkenning van de gruwelijke misdaad aller tijden, een nog nooit zo afschuwelijk iets in de geschiedenis van de mensheid, de genocide. De gevolgen waren dat de Christelijke bevolkingsgroepen werden uitgeroeid. Erger is nog dat de achtereenvolgende Turkse overheden sinds 1915 tot heden hun smerige verleden ontkennen. En nog steeds geven ze een straf aan mensen of onderzoekers die dat verleden willen onderzoeken. Met uitzondering, de onderzoeken van de Turkse kant krijgen beloningen om de feiten van hun misdaad te verwijderen of te vervalsen.

De dringende vraag is nou: Wat is het verschil tussen het feit dat je een groep mensen in een keer of één voor één vermoordt, terwijl het resultaat in beide gevallen hetzelfde is: namelijk een groep mensen uitroeien?

Dit is exact wat met de Christenen in Turkije is gebeurd en nog steeds elke dag kan gebeuren. Armeniërs waren niet de enige Christelijke groep die uitgemoord zijn, maar ook andere groepen, onder hen de Assyriërs (Suryoye). Het gevolg is dat het totale aantal van deze groep afneemt tot een paar duizend personen, in plaats van miljoenen in de afgelopen eeuwen. Het Assyrische volk die in zijn geschiedenis het prachtige voorbeeld gaf aan de humanitaire beschaving wordt nog steeds onderdrukt en uitgemoord.

De moordaanslag op de journalist Hrant Dink, die met de kwestie van de genocide druk bezig was, is niet alleen tot de moordenaar persoonlijk of de extreme natie of religieuze groeperingen veroordeeld, maar deze is veroordeeld tot het hele Turkse politieke systeem en de extreme natiegevoelens onder de Turken. Deze dingen samen vormden tot gunstige omstandigheden om de moordaanslag mogelijk te maken . Het is juist dat in de Turkse wet dergelijke daden strafbaar zijn, de Turkse wetten werden enkel verbeterd om mooier te lijken voor de EU. De wet maakt de erkenning van de genocide strafbaar ondanks dat de schuldige honderd jaar geleden de Turkse overheid was.

Vanuit dit uitgangspunt zie ik de misdaad van de massamoord op de Christenen, onder hen de Assyriërs (Suryoye), de onderdanen van het Ottomaanse rijk, nog steeds gepleegd. Met andere woorden: de genocide die in het jaar 1915 haar hoogste punt bereikte, vindt nog steeds plaats op verschillende manieren.

Het vermoorden van mensen is één van die manieren. Vanwege de nieuwe wereld omstandigheden is deze manier van vermoorden op grote schaal niet makkelijk uit te voeren. De daders hebben nog andere manieren; zoals de ontkenning en de verwijdering van al het materiaal en documentaire bewijzen . Ook de officiële en onofficiële bedreiging met rechtbankzaken en gevangenisstraffen tegen iedereen die deze durft te onderzoeken.

Bovendien geeft de Turkse overheid miljoenen dollars uit om universiteiten overal op de wereld bepaalde onderzoeken over de massamoord van de Christenen tegen te werken. Het doel is altijd de waarheid te verbergen en de rollen tussen de gedupeerde en de moordenaar om te draaien.

We zijn de zaak van de Syrische Orthodoxe priester Yusuf Akbulut in Diyarbakir niet vergeten en de lichamelijke en psychische ellende die hij een aantal jaren geleden onderging. Dit alles omdat Yusuf Akbulut zei dat de Assyriërs ook slachtoffer zijn geweest van de Genocide 1915. Onder druk van Europeanen en de Assyrische gemeenschap in Europa en de activiteiten van de ADO kon priester Akbulut ontsnappen van de straf die boven zijn hoofd hing. Een ander voorbeeld is de situatie van de Turkse schrijver Orhan Pamuk. Ondanks met zijn Nobelprijs kon hij niet vrij zijn van problemen met de processen van de verschillende rechtszaken. En nog veel anderen wie graag hun geweten willen rusten en de waarheid durven te uiten of te verklaren. Ze kunnen nooit vrij zijn van de onderdrukking van bepaalde instanties binnen het politieke systeem en tegelijk van buiten dit systeem.

De Turkse nationalist die van het moorden zijn beroep maakt, wil iedereen die van hem afweek met religie, natie of mening proberen te vermoorden. Dit soort mensen kunnen niet een actief en nuttig lid van de menselijke gemeenschap worden, indien hij zich niet met zichzelf en zijn verleden verzoent. - Verzoenen met zijn geschiedenis volgens de menselijke principes is een eis. - Opheffen van de mentaliteit en het gedrag van wolven uit zijn hart en gedachten die nog tot heden de slogan van bepaalde Turkse nationalistische partijen en groeperingen is.

De wolf, die gewend was om in het bos te leven, kan niet onder een beschaafde samenleving leven. Deze samenleving is gebaseerd op samenwerking van liefde, vergiffenis en vredeprincipes tussen zijn groepen mensen.

Is de Turk bereid uiteindelijk deze principes te accepteren?